Hij selecteert voor wie hij offertes maakt. Hij steekt geen tijd in klanten die hij niet wil.

Hij maakt op regelmatige basis nacalculaties. Zijn eerste nacalculatie, een opdracht van mij, was een regelrechte eye-opener. Het was overduidelijk dat zijn prijzen veel te laag waren. Prijzen verhogen vond hij daardoor niet moeilijk. Hij kon de nieuwe hogere prijzen ook perfect en zelfverzekerd motiveren aan zijn klanten.

Hij vraagt na wat zijn te betalen belastingen zullen zijn. Hij opent een aparte bankrekening en reserveert op regelmatige tijdstippen de nodige reserves. Hij krijgt grip op zijn cijfers. Hij betaalt netjes zijn salaris uit, zijn privébankrekening vaart er wel bij.

Ontspan. Of probeer te ontspannen, zodat je rationeel kan nadenken. Indien nodig, ga eerst even naar buiten of neem een korte break.
Beslis niet te snel, maak het verschil tussen wat er echt gebeurt en jouw gedachten over de gebeurtenis. Met andere woorden: maak van een mug geen olifant…
Wat is hier positief aan? Buig het negatieve om naar iets positiefs. Soms kan je maar beter lachen met je flater.
Sla niet in paniek en denk zeker niet van ‘Ik kan dat toch niet’, ‘Alles is om zeep’ enz. Maar denk in termen van ‘Wat kan ik nu wel doen?’
Houd je niet bezig met problemen die je op dat moment toch niet kunt oplossen. Richt je liever op zaken waar je wel wat aan kunt doen.

Focus op de producten waar jij sterk in bent. Waar jouw hart gaat van zingen. Waar jij marge kan op kan pakken en omzet mee kan draaien. Dat waar jij voor staat!

Zoals …
Respect voor kwaliteit.
Respect voor het ambacht.
Respect voor jouw meerwaarde.

Toch zijn de meningen sterk verdeeld. Het bekende argument: "Wie heeft er tijd om naast zijn drukke job de slager, de viswinkel, de fruit&groentenspeciaalzaak, de bakker en de supermarkt te bezoeken?" Dat is waar. En toch…

Het overduidelijk een gemak om ‘alles’ in de supermarkt aan te kopen. En toch blijf ik erbij dat de kwaliteit, de ambacht, het respect voor het product dat je aan alles kan ruiken, proeven, voelen, beleven enkel hebt als je kiest voor een gespecialiseerde zaak.

De vraag is: ga jij voor je ‘gemak’ of ga je voor je ‘vakmanschap’?

Wat kan je doen en meten?

- Een cashflowplanning maken

- Je resultatenrekening up-to-date houden

- Je balans bestuderen (alvorens hem in de kast te zetten of er gewoon nooit naar te kijken)

Waarom zou je hier tijd in steken, je hebt het al zo druk… Ja, ik weet het, ik hoor het zowat elke ondernemer zeggen. Maaaaaaar toch zijn deze acties levensnoodzakelijk om BETERE beslissingen te kunnen nemen, om succesvollere resultaten te boeken, om je winst te optimaliseren, om je kosten onder controle te houden.

Dat is waarom je die ‘shit’ MOET regelen.

Plannen maken, er kruipt veel tijd in en wie voert die plannen uit? Wat heeft het voor zin als je van alles op papier zet en over geweldige resultaten fantaseert maar … er niks mee doet? En nog straffer, je gaat er misschien wel iets mee doen maar je gaat niks van die resultaten ‘zien’, ‘voelen’, ‘ervaren’ en al helemaal niet op je rekening.

In de zakenwereld is het niet anders. Is er ergens in je bedrijf een verandering op til? Nieuwe maatregelen? Een controle? Iets wat mis loopt... Elke maand, elke week, elke dag voel je wel eens de grondvesten van je bedrijf daveren.

De mens is nu eenmaal een gewoontedier. Wij houden van nature niet van verandering en wij zoeken altijd de weg van de minste weerstand. Dat vraagt ook het minste energie. Net als Nina en Nora, voelen wij ons super oncomfortabel bij een verandering.

Ondernemers zijn competitiebeesten. Wij willen controle, op topniveau presteren, dat alles perfect loopt. Als er dan een andere bocht te nemen valt, dan stoot dit obstakel op weerstand. Want is dit obstakel te rechtvaardigen en staan we deze verandering toe? Wat als we de zaken niet kunnen waarmaken op hetzelfde niveau als voordien, wat dan? Wat zullen ze zeggen? Wat zullen ze vinden? Het is een uitdaging om alles te laten zoals men het gewend is.

Mijn vrouw blijft op haar honger zitten… Pas op, ze is zeer fier op onze 2 kinderen, ons mooi huis en op de onderneming die we al 11 jaar hebben. We zijn best gelukkig. Ik ben ook fier op onze bouwrealisaties, op de manier waarop ik mijn medewerkers aanstuur en motiveer, hoe ik met mijn klanten handel, en de enorme werkethos die ik heb. Ik werk inderdaad keihard. Lange tijd had ik een issue met paperassen maar ook dat hekelpunt heb ik het afgelopen boekjaar aangepakt. Door een halve dag niet op de werf aanwezig te zijn, is zijn mijn papieren veel beter in orde.

Ook dit jaar draaiden we een mooie omzet. En toch. Het is december en als ik naar mijn bankrekening kijk... Is het me weer niet gelukt. Het salaris dat ik mezelf uitkeer, ligt veel te laag. Een hoger loon zou ons privé meer ruimte geven, maar de zakelijke cashflow is te dikwijls kantje boord. Mijn vrouw snapt er de ballen van. En eigenlijk is dat terecht. Als zaakvoerder van mijn bedrijf vind ik het een blijvende uitdaging om ‘geld te creëren’. Ook ik zit op mijn tandvlees.

Dat is zijn verhaal. Na ons gesprek weet zowel hij als ik waar het probleem zit. Het grote knelpunt is hier het durven vragen van prijzen. Prijzen die nodig zijn om een winstgevende business te runnen.

Maar Ilse, wat als die prijs in de sector niet aanvaard is?

Ik was 5 jaar en ik vond Sinterklaas de meest fantastische feestdag van het jaar. Ongeveer van hetzelfde niveau als mijn verjaardag. Ook als kind was ik een vroege vogel. Zeker op 6 december… nog voor de wekker om 6 uur af ging, stond ik stiekem al aan de trap om naar beneden te sluipen. En toch werd ik altijd teruggefloten, ik moest immers wachten op mijn broer. Elk jaar opnieuw geraakte die kerel niet uit zijn bed! Mijn geduld werd serieus op de proef gesteld. Ongeduldig lag ik in mijn bed onder het donsdeken te wachten tot ik het startschot kreeg om naar beneden te rennen.

Sinterklaas was ten huize Dieltjens steevast het feest van overvloed. Ons moeke kende op dat moment geen grenzen… ik denk terug aan de heerlijke chocolademunten, de typische speculoosfiguren, sappige mandarijntjes, de letterkoekjes (mijn verslaving gaat al mee sinds die tijd 😊) … Het was pakjestijd in kwadraat: wasco’s, kleurboeken, schminkspulletjes, armbandjes met bijhorende halskettingen, barbiepoppen en nog een ‘grote’ verrassing. Een tafel en een tijd vol overvloed, verwennerijen, rijkdom, cadeau’s...

Als ik vraag wat is veel, wat is rijk, wat is overvloed? Dan krijg ik een onduidelijk antwoord. Wat is het voor jou? Jij weet niet

Al 6 maanden wordt mijn Facebookaccount, mijn Messenger, mijn Insta-berichten én mijn mailbox bestookt met … seksistische beelden van een man. Echt waar. Hij vindt het blijkbaar héél belangrijk om zijn lichaam van kop tot teen naakt aan mij te tonen. Na blokkering van zijn account onderneemt hij een volgende stap. Voor hem een logische strategie. Tot het moment dat hij begon te stalken via Whatts’app. Toen was de maat voor mij vol. De beelden zijn niet OK en dan druk ik me heel fatsoenlijk uit. Ik heb het helemaal gehad. Ik ga aangifte doen bij de politie. En die neemt het geval ernstig.

Ik ben slachtoffer geworden van de zichtbaarheid van mijn business. Wangedrag is een onvermijdelijk iets, ook in de businesswereld.

Slachtoffer zijn we allemaal wel eens

> Jij bent slachtoffer van een medewerker die zich ziek meldt. Maar jij weet, net als zovele werkgevers, dat de ziekte geveinsd is. Jouw deadline staat onder druk.

Weer een typische!

Ilse, ik heb een nacalculatie gedaan. Wij hebben wel een mooie marge op dit project. Maar toch klopt het volgens mijn gevoel niet.
Ilse, ik heb eigenlijk geen idee of dit de juiste prijs is voor deze diensten aan mijn klanten.
Ilse, ik heb korting gegeven maar ik heb het gevoel dat de verdiensten nu echt niet meer ok zijn.

Damn. Damn!

3 keer op een rij heeft de zaakvoeder zijn eigen inbreng, zijn eigen uren oftewel zijn eigen loon niet (goed) doorgerekend.

Gedaan met slechts 4.5 uren slaap of een paar duizend euro’s op de bankrekening!

Ondernemen hoeft geen strijd te zijn: 7 hacks.

Ik neem een voorbeeld aan Peter, mijn schilder. Doe je mee?

Waarom je een stap achteruit moet zetten én je strijd-mentaliteit verminderen.

Heftige week.

Ilse, ik slaap gemiddeld 4,5 uur per nacht.

Ilse, ik heb na 10 jaar ondernemen 5.500 euro op mijn bankrekening. Alle inkomende facturen zijn betaald en ik verwacht nog 25.000 euro van klanten.

Dat zijn 2 uitspraken (met een heel verhaal natuurlijk) die me bijbleven uit de gesprekken met prospecten van afgelopen week.

Als je weet dat de eerste ondernemer een business runt met 4 miljoen euro omzet, de zware verantwoordelijkheid draagt voor een 20-tal medewerkers, constant met cashflowproblemen kampt, marktleider is op de Belgische én de Nederlandse markt, zichzelf wel een loon uitkeert maar geen winst ervaart…

Mijn besluit: dit ondernemersverhaal klopt niet.

Bang.
Angst.
Vertrouwen.
Zot.

Afgelopen week was ik te gast op de 2-daagse van mijn eigen coach. Veronique stuurt altijd op het allerlaatste moment een lijstje door van wat we zeker niet mogen vergeten. Dit keer was het een lijstje dat me terug in de tijd katapulteerde. Alsof ik als tiener op zwemkamp vertrok. Wat mocht ik zeker niet vergeten? Badpak/bikini, sportief short en T-shirt, badlaken, badjas, yogamat, kussen, handdoek. Het hield mij niet bezig, in tegenstelling tot de andere businessvrouwen inclusief mijn eigen coach die zich in bikini aan elkaar gingen ‘blootgeven’. Hu? Heel eerlijk, ik dacht dus dat het iets rustigs, een relaxmoment zou worden. Yoga of een massage ofzo.

Niks was minder waar!

Wat gingen we doen?

Elodie Ouédraogo en Otto-Jan Ham scholen zich om tot tijdrijders van een professioneel niveau, en gaan deelnemen aan het WK tijdrijden met als doel: niet de laatste worden. En of dat gelukt is! In mijn beleven zijn zowel Elodie als Otto-Jan in hun opzet geslaagd.

Jij laat kansen liggen, sorry not sorry + 6 hacks voor meer zelfvertrouwen uit te stralen.

Na de zoveelste managementvergadering verliet ik teleurgesteld de meeting room. Met een licht gebogen hoofd omdat ik mijn tranen wilde bedwingen. Ik had wéér niks gezegd! Ik bekritiseerde mezelf in stilte, voor de zoveelste keer. Ik droeg niet bij aan sterke innovatieve ideeën. Niet dat ik die niet had, in tegendeel. Maar ik hield ze voor mezelf en wachtte af tot het perfecte moment zich zou voordoen. Want dan… dan zou ik ze op tafel gooien.

Herent, vorige week woensdag. Ik vertrek om 16u10 op mijn afspraak en ga letterlijk in ‘automodus’. Volle aandacht bij het autorijden is voor mij een dingetje.

Automodus, dat betekent voor mij 3 zaken:

1) Gsm in de handtas en dus buiten handbereik (want die leidt mij, ondanks goede voornemens toch echt wel af).

2) Ik zet uit mijn hoofd wat ik beloofd had, nl. dat ik om 16u thuis zou zijn. Bewust, want anders zou de racepiloot in mij het overnemen.

3) Na een meeting zoals deze moet ik mijzelf on track houden. Opnieuw bewust. Al rijdend aan het stappenplan beginnen om dit project te doen slagen is gewoon niet verkeersveilig.

Dus: ik vertrek, focus-alert on!

Op een lange rechte baan staan - volledig wettelijk - auto’s rechts geparkeerd. Er komt een tegenligger. Ik stop en wacht braafjes tot het mijn beurt is om voorbij de geparkeerde auto’s te kunnen rijden. Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel en zie de chauffeur achter mij. Verplicht om ook te wachten maar deze situatie is duidelijk niet naar zijn zin. Ik zie zijn mond bewegen, zijn armen halen uit… hij laat duidelijk merken hoe stom hij de situatie (mij) wel vindt. Algoed dat ik niet hoor wat hij allemaal naar mij roept en tiert. Mijn fantasie is sterk genoeg om te vermoeden dat het iets is in de trant van ‘gij kunt niet met den ooto rien’ of ‘ziede gij ni da ge tijd genoeg had om in te halen’ of ‘lompe trien’. Soit. Ik zie het tafereel gebeuren. Mijn reactie:

Goud voor Nina Derwael.

Wat een S P A N N I N G ! Ook bij Nina. De commentator ziet al snel een schoonheidsfoutje, ik zie haar elegant en krachtig door de lucht zweven, tollen en zwieren tussen die ongelijke leggers alsof het niks is. Ze flikt het: Nina bewijst zich in enkele tientallen seconden. Wat opvalt is dat haar concurrentes allemaal veel meer last hebben van stress. De gouden medaille is binnen, yes! Over-verdiend. Wow Nina! Wat een apotheose, wat een bekroning voor jaren hard labeur.

Zoals vele van haar supporters pink ik een traantje weg achter het tv-scherm. Nina is nog maar 21 jaar. Toch heeft zij dat vermogen om te durven winnen, om de prestatiedruk de baas te blijven. Waar vindt Nina de mentale kracht om te presteren onder die immense druk? En hoe behoudt ze haar focus om zoveel uren, dagen, maanden en jaren te trainen?

Nina vertelt in een interview achteraf dat ze bewust NIET naar de uitvoering van haar voorganger Sunisa Lee, de allroundkampioene keek.

Mijn klant heeft een accident gehad. Een sms'ende twintiger rijdt los op hem in terwijl hij op de weg stilstaat, aan het wachten op tegenliggers om dan links af te slaan. De camionette is total loss.

Wat nu?

Gert kan niet zonder die camionette. Hij is niet alleen zijn transportmiddel, maar ook zijn magazijn, zijn werkhuis, hij trekt er zijn remorque mee… Zonder die camionette is Gert werkloos…

Directe actie is noodzakelijk.

3, 2, 1 ... let's go!

De eerste video gaat over mijn lievelingstopics: hardlopen en ondernemen.

Waarom die 2 samen? Hardlopen én ondernemen? Wel, elke fase, elke verbetering vraagt net iets anders van jou als sporter of als ondernemer.
Het vraagt een inspanning of een extra uit-de-comfortzone actie.

Every level has a new devil – learn how to shatter yours.

Maak een plan met een doel. Doe jij dat voldoende in je business?

Vandaag geef ik jou de 3 meest gemaakte fouten door ondernemers die ik TELKENS OPNIEUW waarneem.

Dat is wat in ondernemersland te vaak gebeurt. We blijven kijken naar:
- hetgeen dat niet nodig is,
- waar we niet naartoe moeten,
- hetgeen dat niet werkt.

En wat gebeurt er dan? Dan knallen we er tegenaan!
Het is begin juli. Een mooi moment om te reflecteren en te evalueren. En te besluiten wat we NIET meer gaan doen.

Zaterdagmiddag kijk ik met trots naar de voorbije week. ‘Successen moet je vieren’ zeg ik steevast tegen mijn klanten. En toch blijft het voor mezelf een serieus werkpunt.

Terwijl ik voorbije week overloop schrik ik. Ik sta stil bij de feiten, en jawel, ze zijn heel bijzonder.

Zal ik je mee nemen in mijn 3 realisaties?

Zondagochtend kreeg ik een staande ovatie van een groep straffe ondernemende vrouwen. 6 volle minuten pakte ik ze mee in mijn “Waarom ik doe wat ik doe” verhaal. De energie stroomde heel dominant door mijn lijf. Ik liet er geen gras over groeien en viel met de deur in huis.

‘Ik word er zot van dat ondernemers - ja ook elke ondernemer hier in de zaal - NIET vet veel geld verdient’. WAAROM neem jij g*dverdomme er genoegen mee om 85 uren in de week te werken? Tegen een studententarief??

De toon was onmiddellijk gezet. Mijn stem verhief zich